Wandeling door het Leven.

Deze website is een ode aan mijn lieve, mooie mama, ik ben heel trots dat zij mijn moeder is. In liefdevolle herinnering aan mijn moeder -Christine Rampiari Kanhai. Een liefde die zelfs door de dood niet te verbreken is. Bedankt voor al uw levenslessen! Levenslessen die mij dagelijks helpen, die mij maken tot wie ik nu ben. ❤

Mijn Inspirator is mijn Lieve, mooie zorgzame moeder Christine Rampiari Kanhai. Geboren Beneden Saramacca 30-09-1928 overleden Drachten 17-05-2019.

Mijn moeder gaf mij een belangrijke levensles mee: door te geven word je gelukkig, zelfs als je weinig hebt. Een bewonderenswaardige houding voor een alleenstaande vrouw met drie opgroeiende zoons. In 2019 is mijn lieve moeder overleden op 90-jarige leeftijd, altijd vrolijk en positief. Zij heeft mij geleerd om te denken in mogelijkheden.
Tot mijn twaalfde woonde ik in Paramaribo. Er woonden verschillenden bevolkingsgroepen, wat het voordeel had dat ik al vroeg met alle soorten mensen leerde omgaan, ongeacht geloof of etniciteit.

Ik ben van origine een Hindostaanse Surinamer. Toen in 1975 Suriname gedekoloniseerd werd, had mijn moeder de keuze: naar Nederland gaan of in Suriname blijven. Zij wilde een toekomst voor haar kinderen en besloot naar Nederland te emigreren. Op 25 november 1975 werd mijn geboorteland Suriname onafhankelijk. Mijn moeder was zo moedig en vooruitstrevend om alles op te geven en op zoek te gaan naar een betere toekomst voor haar kinderen. Mijn moeder wist dat het niet goed zou gaan met Suriname na de onafhankelijk. Gevolg was wel dat familie, vrienden en kennissen uit elkaar gerukt zijn, in Suriname woonden wij dicht bij elkaar, zelfs op een erf. Een grote opoffering.

Als kind van 12 jaar vertrok ik met mijn moeder, twee broers en oma in november 1975 naar Nederland. Omdat vlak voor en na de onafhankelijkheid zoveel Surinamers naar Nederland kwamen, werd besloten tot een vestigings- en spreidingsbeleid. De overheid was bang dat de meerderheid van de Surinamers zich in de Randstad zou vestigen. Het beleid van de Nederlandse regering was in die jaren erop gericht om de immigranten te spreiden. Te veel concentraties in de grote steden zou tot problemen leiden. Wij kregen woonruimte in Friesland toegewezen. In de Prins Frederikkazerne in Leeuwarden, die door het Centraal Bureau Vestigingsbeleid Rijksgenoten voor de eerste opvang van Surinamers was aangewezen, werden 200 tot 250 personen ondergebracht. De lege kazerne kreeg in september 1975 tijdelijk de status als noodopvang voor Surinamers die geen heil in de onafhankelijkheid van hun land zagen en massaal een nieuw bestaan in Nederland wilden opbouwen. In allerijl werd de kazerne ingericht.

Daarna kregen wij een kamer in pension de Doorkijk aan de Oosterstraat 35 in Drachten (gemeente Smallingerland in Friesland). Met mijn moeder en broers groeide ik grotendeels in Drachten op. Onze oma is na paar maanden bij ons komen wonen, een paar jaar later kwam mijn tante ook in Drachten wonen. Ik ben gezegend dat ik een mooie jeugd heb gehad met veel liefde, heel veel lekker eten en mooie gespreken met drie mooie krachtige vrouwen.


Wij hebben allemaal onze redenen waarom wij in Nederland wonen. Met elkaar kunnen wij ervoor zorgen dat Nederland nog mooier wordt met al zijn mooie culturen. Hoop dat u ook een keer mee doet met mijn wandelingen, omdat wandelen mensen samenbrengt.

Frank Kanhai